Lek. Dent. Agata Grochowska

Lek. Dent. Agata Grochowska

Urodziłam się w Lublinie. Studia ukończyłam w 2017 roku na Pomorskim Uniwersytecie Medycznym w Szczecinie. Już na uczelni słyszałam od moich nauczycieli, że nadaję się na stomatologa dziecięcego. Po studiach odbyłam roczny staż w Centralnej Wojskowej Przychodni Lekarskiej “CePeLek” w Warszawie. Było to moje wymarzone miejsce stażowe. W oddziale stomatologii dziecięcej poznałam wspaniałą lekarkę Aleksandrę Nawrot, specjalistkę stomatologii dziecięcej, od której bardzo wiele się nauczyłam. Po stażu rozpoczęłam pracę w Warszawie, w gabinecie, w którym obok mnie przy fotelu pracowały panie psycholog, od których bardzo wiele się nauczyłam i dzięki którym udawało mi się wyleczyć jeszcze więcej dzieciaków, nawet takich po trudnych doświadczeniach w innych gabinetach. Z Warszawy przeniosłam się do Krakowa, gdzie miałam przyjemność uczyć się pod okiem kolejnej niezwykłej lekarki – Swietłany Kozaczuk. Dr Kozaczuk stworzyła zespół stomatologów dziecięcych, leczących na najwyższym poziomie i jestem bardzo wdzięczna, że mogłam być częścią tego zespołu. Po urodzeniu mojej córki Hani postanowiłam wrócić do rodzinnego Lublina. Szukając pracy nie znalazłam w Lublinie gabinetu, który odpowiadałby moim standardom podejścia do pacjenta, więc we wrześniu 2022 postanowiłam założyć własny Gabinet Ciocia Dentystka. Interesuję się tematami ogólnego rozwoju dziecka, karmienia, integracji sensorycznej i psychologii. Obecnie chcąc traktować moich pacjentów holistycznie zajmuję się leczeniem dzieci, ortodoncją wczesnodziecięcą oraz korektą wędzidełek (frenotomią, frenektomią oraz miofrenuloplastyką). Staram się zwracać uwagę nie tylko na zdrowie zębów, ale całe funkcjonowanie jamy ustnej dziecka, tor oddychania, a także jego postawę, aby moi pacjenci byli zdrowi i w pełni mogli cieszyć się dzieciństwem. W wolnych chwilach staram się aktywnie spędzać czas – od 2 lat regularnie ćwiczę Pilates, z rodziną jeżdżę na wycieczki rowerowe oraz na wspinaczkę w skałach. Lubię czytać kryminały, haft diamentowy, marzę o miejscu, w którym mogłabym hobbistycznie odnawiać stare meble.
Urodziłam się w Lublinie. Studia ukończyłam w 2017 roku na Pomorskim Uniwersytecie Medycznym w Szczecinie. Już na uczelni słyszałam od moich nauczycieli, że nadaję się na stomatologa dziecięcego. Po studiach odbyłam roczny staż w Centralnej Wojskowej Przychodni Lekarskiej “CePeLek” w Warszawie. Było to moje wymarzone miejsce stażowe. W oddziale stomatologii dziecięcej poznałam wspaniałą lekarkę Aleksandrę Nawrot, specjalistkę stomatologii dziecięcej, od której bardzo wiele się nauczyłam. Po stażu rozpoczęłam pracę w Warszawie, w gabinecie, w którym obok mnie przy fotelu pracowały panie psycholog, od których bardzo wiele się nauczyłam i dzięki którym udawało mi się wyleczyć jeszcze więcej dzieciaków, nawet takich po trudnych doświadczeniach w innych gabinetach. Z Warszawy przeniosłam się do Krakowa, gdzie miałam przyjemność uczyć się pod okiem kolejnej niezwykłej lekarki – Swietłany Kozaczuk. Dr Kozaczuk stworzyła zespół stomatologów dziecięcych, leczących na najwyższym poziomie i jestem bardzo wdzięczna, że mogłam być częścią tego zespołu. Po urodzeniu mojej córki Hani postanowiłam wrócić do rodzinnego Lublina. Szukając pracy nie znalazłam w Lublinie gabinetu, który odpowiadałby moim standardom podejścia do pacjenta, więc we wrześniu 2022 postanowiłam założyć własny Gabinet Ciocia Dentystka. Interesuję się tematami ogólnego rozwoju dziecka, karmienia, integracji sensorycznej i psychologii. Obecnie chcąc traktować moich pacjentów holistycznie zajmuję się leczeniem dzieci, ortodoncją wczesnodziecięcą oraz korektą wędzidełek (frenotomią, frenektomią oraz miofrenuloplastyką). Staram się zwracać uwagę nie tylko na zdrowie zębów, ale całe funkcjonowanie jamy ustnej dziecka, tor oddychania, a także jego postawę, aby moi pacjenci byli zdrowi i w pełni mogli cieszyć się dzieciństwem. W wolnych chwilach staram się aktywnie spędzać czas – od 2 lat regularnie ćwiczę Pilates, z rodziną jeżdżę na wycieczki rowerowe oraz na wspinaczkę w skałach. Lubię czytać kryminały, haft diamentowy, marzę o miejscu, w którym mogłabym hobbistycznie odnawiać stare meble.
Agnieszka Chojnacka

Agnieszka Chojnacka

Staram się być blisko ludzi, słuchać ich i reagować na ich potrzeby. Podejmuję działania mające na celu zrozumienie procesu starzenia się oraz lepsze poznanie osób starszych. Zainteresowana koncepcją aging in place, chcę zwracać uwagę na konieczność kompleksowego podejścia do starości. Bliskim mi tematem jest także profilaktyka raka piersi. Dzielę się doświadczeniem i wiedzą, aby zachęcić kobiety do badań i większej uważności. Nowotwory piersi coraz częściej dotykają młode kobiety. Zależy mi, aby wiedziały, co zrobić, by wykryć zmiany na wczesnym etapie. Dzielę się wiedzą i doświadczeniem choroby, by zachęcić dziewczyny do profilaktyki.
Staram się być blisko ludzi, słuchać ich i reagować na ich potrzeby. Podejmuję działania mające na celu zrozumienie procesu starzenia się oraz lepsze poznanie osób starszych. Zainteresowana koncepcją aging in place, chcę zwracać uwagę na konieczność kompleksowego podejścia do starości. Bliskim mi tematem jest także profilaktyka raka piersi. Dzielę się doświadczeniem i wiedzą, aby zachęcić kobiety do badań i większej uważności. Nowotwory piersi coraz częściej dotykają młode kobiety. Zależy mi, aby wiedziały, co zrobić, by wykryć zmiany na wczesnym etapie. Dzielę się wiedzą i doświadczeniem choroby, by zachęcić dziewczyny do profilaktyki.
Marta Siwińska

Marta Siwińska

Jestem Marta, Twoja doula, przewodniczka po porodzie, edukatorka i kobieta, która z pasją wspiera Cię w tym najbardziej transformującym okresie życia. Jeśli chcesz poczuć, że masz kontrolę nad swoją ciążą, porodem i macierzyństwem – trafiłaś idealnie!
Jestem Marta, Twoja doula, przewodniczka po porodzie, edukatorka i kobieta, która z pasją wspiera Cię w tym najbardziej transformującym okresie życia. Jeśli chcesz poczuć, że masz kontrolę nad swoją ciążą, porodem i macierzyństwem – trafiłaś idealnie!
Iwona Czapnik

Iwona Czapnik

Jestem fizjoterapeutką, instruktorką jogi i trenerką, która z pasją i zaangażowaniem wspiera kobiety na różnych etapach życia. Specjalizuję się w fizjoterapii uroginekologicznej oraz w promowaniu aktywności fizycznej jako narzędzia poprawy jakości życia. Pracując z kobietami w ciąży, skupiam się na przygotowaniu ich ciała do porodu siłami natury. Oferuję wsparcie kobietom po porodzie, szczególnie w przypadku rozejścia mięśni prostych brzucha. Holistyczne podejście, połączenie wiedzy z dziedzin fizjoterapii, jogi i treningu funkcjonalnego umożliwiają mi stosowanie indywidualnych rozwiązań dla każdej pacjentki. Zajmuję się prehabilitacją i rehabilitacją kobiet po mastektomii, fizjoterapią w zaburzeniach statyki narządów rodnych, w zespołach bólowych miednicy mniejszej oraz w nietrzymaniu moczu. Organizuję warsztaty edukacyjne dla kobiet, których celem jest podnoszenie świadomości ciała, dostarczanie narzędzi do radzenia sobie z problemami w obrębie dna miednicy oraz przełamywanie tabu. Od 2019 roku współpracuję ze Świadomą Mamą.
Jestem fizjoterapeutką, instruktorką jogi i trenerką, która z pasją i zaangażowaniem wspiera kobiety na różnych etapach życia. Specjalizuję się w fizjoterapii uroginekologicznej oraz w promowaniu aktywności fizycznej jako narzędzia poprawy jakości życia. Pracując z kobietami w ciąży, skupiam się na przygotowaniu ich ciała do porodu siłami natury. Oferuję wsparcie kobietom po porodzie, szczególnie w przypadku rozejścia mięśni prostych brzucha. Holistyczne podejście, połączenie wiedzy z dziedzin fizjoterapii, jogi i treningu funkcjonalnego umożliwiają mi stosowanie indywidualnych rozwiązań dla każdej pacjentki. Zajmuję się prehabilitacją i rehabilitacją kobiet po mastektomii, fizjoterapią w zaburzeniach statyki narządów rodnych, w zespołach bólowych miednicy mniejszej oraz w nietrzymaniu moczu. Organizuję warsztaty edukacyjne dla kobiet, których celem jest podnoszenie świadomości ciała, dostarczanie narzędzi do radzenia sobie z problemami w obrębie dna miednicy oraz przełamywanie tabu. Od 2019 roku współpracuję ze Świadomą Mamą.
Maja Rosińska

Maja Rosińska

Psycholog-praktyk i naukowiec, doktorantka, wykładowczyni akademicka. Specjalizuje się w tematach okołoporodowych i neuroróżnorodności. Wspiera kobiety, mężczyzn i pary razem na etapie starań o ciążę, ciąży, straty, porodu, połogu i wczesnego rodzicielstwa. Pracuje online, również w języku angielskim, wspierając w szczęśliwym i świadomym rodzicielstwie. Wolontariuszka NGOsów działających na rzecz wsparcia rodziców – Stowarzyszenia Dwie Kreski, Fundacji Share The Care, Fundacji Mama Na Huśtawce, Fundacji Małych Serc. Pracuję online, z ludźmi z całego świata, o różnych porach dnia i również po angielsku 🙂
Psycholog-praktyk i naukowiec, doktorantka, wykładowczyni akademicka. Specjalizuje się w tematach okołoporodowych i neuroróżnorodności. Wspiera kobiety, mężczyzn i pary razem na etapie starań o ciążę, ciąży, straty, porodu, połogu i wczesnego rodzicielstwa. Pracuje online, również w języku angielskim, wspierając w szczęśliwym i świadomym rodzicielstwie. Wolontariuszka NGOsów działających na rzecz wsparcia rodziców – Stowarzyszenia Dwie Kreski, Fundacji Share The Care, Fundacji Mama Na Huśtawce, Fundacji Małych Serc. Pracuję online, z ludźmi z całego świata, o różnych porach dnia i również po angielsku 🙂
Anna Zbierska

Anna Zbierska

Key Account Manager BIBS PolandOdkąd rozpoczęliśmy działalność w Danii ponad 40 lat temu, BIBS ma jasną misję: ulepszanie artykułów niezbędnych dla dzieci. To, co zaczęło się od naszego kultowego smoczka Color, rozrosło się do uwielbianej na całym świecie linii produktów, które zapewniają rodzinom na całym świecie jakość, funkcjonalność, bezpieczeństwo i co wszyscy kochają – niezrównaną wiedzę w zakresie projektowania. Rodziny nie powinny wybierać między formą a funkcją. Łącząc współczesny design z codziennymi potrzebami rodziców, tworzymy wysokiej jakości artykuły dziecięce, które spełniają wszystkie niezbędne wymagania. Od smoczków dla nawet najbardziej wymagających dzieci po stale rosnącą gamę produktów, które celebrują wyjątkowe chwile każdej rodziny – ponieważ rodzicielstwo powinno być bardziej… Tobą. „Pozytywna Opinia Instytutu Matki i Dziecka nr IMIDOP:5428/2/2022/2024:30092027”
Key Account Manager BIBS PolandOdkąd rozpoczęliśmy działalność w Danii ponad 40 lat temu, BIBS ma jasną misję: ulepszanie artykułów niezbędnych dla dzieci. To, co zaczęło się od naszego kultowego smoczka Color, rozrosło się do uwielbianej na całym świecie linii produktów, które zapewniają rodzinom na całym świecie jakość, funkcjonalność, bezpieczeństwo i co wszyscy kochają – niezrównaną wiedzę w zakresie projektowania. Rodziny nie powinny wybierać między formą a funkcją. Łącząc współczesny design z codziennymi potrzebami rodziców, tworzymy wysokiej jakości artykuły dziecięce, które spełniają wszystkie niezbędne wymagania. Od smoczków dla nawet najbardziej wymagających dzieci po stale rosnącą gamę produktów, które celebrują wyjątkowe chwile każdej rodziny – ponieważ rodzicielstwo powinno być bardziej… Tobą. „Pozytywna Opinia Instytutu Matki i Dziecka nr IMIDOP:5428/2/2022/2024:30092027”
Neofobia żywieniowa – jak wspierać dziecko w budowaniu zdrowych relacji z jedzeniem

Neofobia żywieniowa – jak wspierać dziecko w budowaniu zdrowych relacji z jedzeniem

Jagoda Data-Roszak Neurologopeda, Terapeuta Karmienia, Terapeuta Oddechu Czym jest neofobia żywieniowa? Neofobia to naturalny etap rozwoju dziecka, który najczęściej pojawia się między 2. a 6./7. rokiem życia. Objawia się niechęcią do próbowania nowych pokarmów lub znanych wcześniej potraw, które zostały podane w nowy, niestandardowy sposób. Przykład? Dziecko chętnie zje marchewkę w całości, ale utartej już odmówi. Choć może to budzić niepokój rodziców, neofobia żywieniowa ma swoje podłoże ewolucyjne. Mechanizm ten chronił młode przed spożywaniem potencjalnie trujących pokarmów. W większości przypadków jest to etap przejściowy, który można łagodnie przejść dzięki odpowiedniemu podejściu. Jak rozpoznać neofobię? Neofobia może przejawiać się w różny sposób: Odmawianie nowych pokarmów lub rezygnacja z wcześniej lubianych. Zwracanie uwagi na sposób podania – zmiana krojenia lub konsystencji może zadecydować o chęci zjedzenia danego produktu. Ostrożność w spożywaniu nieznanych potraw. Kiedy się martwić? Niepokój powinny wzbudzić następujące objawy: Dziecko rezygnuje ze znanych produktów i nie akceptuje nowych w zamian. Silny stres i płacz podczas posiłków. Odmawianie całych kategorii produktów, np. warzyw, owoców czy mięs. Preferowanie jedynie pokarmów o określonej konsystencji, kolorze lub temperaturze. Bardzo uboga dieta, ograniczająca się do kilku produktów. Odmowa jedzenia utrudnia życie rodzinne (np. wyjścia do restauracji). Problemy sensoryczne, takie jak niechęć do dotykania różnych faktur czy jedzenia papek. W takich przypadkach warto skonsultować się ze specjalistą, np. terapeutą karmienia, neurologopedą czy dietetykiem. Jak wspierać dziecko w okresie neofobii? Oto kilka sprawdzonych zasad: Zasada odpowiedzialności Rodzic decyduje, co, kiedy i gdzie podać do jedzenia, a dziecko decyduje, co i ile zje. Ważne, aby nie zmuszać malucha do jedzenia. Zasada ekspozycji Regularne oferowanie nowych produktów w niewielkich ilościach bez presji. Nawet jeśli dziecko ich nie zje, samo zobaczenie i poznanie smaku jest ważnym krokiem. Budowanie pozytywnych skojarzeń Łącz jedzenie z zabawą, rozmową i radością. Zachęcaj do wspólnego przygotowywania posiłków. Cierpliwość i spokój Neofobia to etap przejściowy. Stosowanie pozytywnych technik, a nie presji, przynosi lepsze efekty. Dlaczego neofobia nie zawsze mija samoistnie? Choć neofobia jest etapem naturalnym, jej brak odpowiedniego wsparcia może prowadzić do wybiórczości pokarmowej, która jest bardziej złożonym problemem. Dlatego warto wspierać dziecko w budowaniu pozytywnej relacji z jedzeniem. Podsumowanie Neofobia to ewolucyjny mechanizm, który może być wyzwaniem, ale także okazją do wzmocnienia więzi rodzinnych i nauki nowych umiejętności. Obserwuj swoje dziecko, bądź cierpliwy i pamiętaj, że odpowiednie podejście przyniesie efekty. Jeśli zauważasz niepokojące objawy, skonsultuj się ze specjalistą, który pomoże Ci wesprzeć dziecko w tym ważnym etapie. Joanna Data-Roszak
Jagoda Data-Roszak Neurologopeda, Terapeuta Karmienia, Terapeuta Oddechu Czym jest neofobia żywieniowa? Neofobia to naturalny etap rozwoju dziecka, który najczęściej pojawia się między 2. a 6./7. rokiem życia. Objawia się niechęcią do próbowania nowych pokarmów lub znanych wcześniej potraw, które zostały podane w nowy, niestandardowy sposób. Przykład? Dziecko chętnie zje marchewkę w całości, ale utartej już odmówi. Choć może to budzić niepokój rodziców, neofobia żywieniowa ma swoje podłoże ewolucyjne. Mechanizm ten chronił młode przed spożywaniem potencjalnie trujących pokarmów. W większości przypadków jest to etap przejściowy, który można łagodnie przejść dzięki odpowiedniemu podejściu. Jak rozpoznać neofobię? Neofobia może przejawiać się w różny sposób: Odmawianie nowych pokarmów lub rezygnacja z wcześniej lubianych. Zwracanie uwagi na sposób podania – zmiana krojenia lub konsystencji może zadecydować o chęci zjedzenia danego produktu. Ostrożność w spożywaniu nieznanych potraw. Kiedy się martwić? Niepokój powinny wzbudzić następujące objawy: Dziecko rezygnuje ze znanych produktów i nie akceptuje nowych w zamian. Silny stres i płacz podczas posiłków. Odmawianie całych kategorii produktów, np. warzyw, owoców czy mięs. Preferowanie jedynie pokarmów o określonej konsystencji, kolorze lub temperaturze. Bardzo uboga dieta, ograniczająca się do kilku produktów. Odmowa jedzenia utrudnia życie rodzinne (np. wyjścia do restauracji). Problemy sensoryczne, takie jak niechęć do dotykania różnych faktur czy jedzenia papek. W takich przypadkach warto skonsultować się ze specjalistą, np. terapeutą karmienia, neurologopedą czy dietetykiem. Jak wspierać dziecko w okresie neofobii? Oto kilka sprawdzonych zasad: Zasada odpowiedzialności Rodzic decyduje, co, kiedy i gdzie podać do jedzenia, a dziecko decyduje, co i ile zje. Ważne, aby nie zmuszać malucha do jedzenia. Zasada ekspozycji Regularne oferowanie nowych produktów w niewielkich ilościach bez presji. Nawet jeśli dziecko ich nie zje, samo zobaczenie i poznanie smaku jest ważnym krokiem. Budowanie pozytywnych skojarzeń Łącz jedzenie z zabawą, rozmową i radością. Zachęcaj do wspólnego przygotowywania posiłków. Cierpliwość i spokój Neofobia to etap przejściowy. Stosowanie pozytywnych technik, a nie presji, przynosi lepsze efekty. Dlaczego neofobia nie zawsze mija samoistnie? Choć neofobia jest etapem naturalnym, jej brak odpowiedniego wsparcia może prowadzić do wybiórczości pokarmowej, która jest bardziej złożonym problemem. Dlatego warto wspierać dziecko w budowaniu pozytywnej relacji z jedzeniem. Podsumowanie Neofobia to ewolucyjny mechanizm, który może być wyzwaniem, ale także okazją do wzmocnienia więzi rodzinnych i nauki nowych umiejętności. Obserwuj swoje dziecko, bądź cierpliwy i pamiętaj, że odpowiednie podejście przyniesie efekty. Jeśli zauważasz niepokojące objawy, skonsultuj się ze specjalistą, który pomoże Ci wesprzeć dziecko w tym ważnym etapie. Joanna Data-Roszak
Czy i jak prosić partnera o wsparcie w karmieniu nocnym?

Czy i jak prosić partnera o wsparcie w karmieniu nocnym?

Dorota Jaworska-Kaźmierczak Położna środowiskowa Podział obowiązków w opiece nad dzieckiem, zwłaszcza w nocy, to temat, który często budzi wiele emocji i wątpliwości. Z jednej strony, naturalną chęcią matki jest karmienie piersią i bliskość z dzieckiem. Z drugiej, zmęczenie i potrzeba odpoczynku są równie istotne. Dlaczego warto prosić o wsparcie? Równy podział obowiązków: Karmienie nocne to tylko jedna z wielu czynności związanych z opieką nad dzieckiem. Dzielenie się nocnymi pobudkami pozwala na lepszy rozkład obowiązków między rodzicami. Odpoczynek dla mamy: Regularny sen jest niezbędny dla zdrowia i dobrego samopoczucia każdej mamy. Wzmocnienie więzi: Wspólna opieka nad dzieckiem może przyczynić się do jeszcze silniejszej więzi między rodzicami. Jak poprosić partnera o wsparcie? Szczera rozmowa: Wybierzcie moment, kiedy oboje będziecie wypoczęci i spokojni. Jasno i otwarcie przedstaw swoje potrzeby oraz powiedz, dlaczego potrzebujesz wsparcia. Empatia: Postaraj się zrozumieć perspektywę swojego partnera. Może on również czuć się zmęczony lub mieć obawy związane z nocnym karmieniem. Konkretny plan: Razem ustalcie, jak będzie wyglądała nocna opieka. Możecie na przykład wprowadzić system dyżurów lub ustalić, że partner będzie przebierał dziecko i uspokajał je, a ty zajmiesz się karmieniem. Docenianie: Nie zapominaj o wyrażaniu wdzięczności za wsparcie. Nawet jeśli początkowo wszystko nie będzie idealnie, doceniaj wysiłki swojego partnera. Co zrobić, jeśli partner nie chce się zaangażować? Jeśli mimo rozmowy partner nie chce się włączyć w opiekę nocną, warto zastanowić się nad przyczynami takiego stanu rzeczy. Może obawia się, że nie poradzi sobie z dzieckiem w nocy, albo czuje, że to nie jego rola. Spróbujcie wspólnie znaleźć kompromis, który będzie satysfakcjonujący dla was obojga. Pamiętaj, że prośba o wsparcie nie jest oznaką słabości, a raczej dowodem na to, że zależy Ci na dobrym funkcjonowaniu całej rodziny. Ważne pytania do zastanowienia: Jakie są Twoje największe obawy związane z poproszeniem partnera o wsparcie? Co możesz zrobić, aby ułatwić partnerowi włączenie się w opiekę nocną? Jakie korzyści może przynieść zarówno Tobie, jak i Twojemu partnerowi podział obowiązków w nocy? Podsumowanie Prośba o wsparcie w karmieniu nocnym to ważny krok w kierunku budowania równowagi między życiem rodzinnym a własnymi potrzebami. Pamiętaj, że współpraca i wzajemne zrozumienie są kluczem do udanego rodzicielstwa. Dorota Jaworska-Kaźmierczak
Dorota Jaworska-Kaźmierczak Położna środowiskowa Podział obowiązków w opiece nad dzieckiem, zwłaszcza w nocy, to temat, który często budzi wiele emocji i wątpliwości. Z jednej strony, naturalną chęcią matki jest karmienie piersią i bliskość z dzieckiem. Z drugiej, zmęczenie i potrzeba odpoczynku są równie istotne. Dlaczego warto prosić o wsparcie? Równy podział obowiązków: Karmienie nocne to tylko jedna z wielu czynności związanych z opieką nad dzieckiem. Dzielenie się nocnymi pobudkami pozwala na lepszy rozkład obowiązków między rodzicami. Odpoczynek dla mamy: Regularny sen jest niezbędny dla zdrowia i dobrego samopoczucia każdej mamy. Wzmocnienie więzi: Wspólna opieka nad dzieckiem może przyczynić się do jeszcze silniejszej więzi między rodzicami. Jak poprosić partnera o wsparcie? Szczera rozmowa: Wybierzcie moment, kiedy oboje będziecie wypoczęci i spokojni. Jasno i otwarcie przedstaw swoje potrzeby oraz powiedz, dlaczego potrzebujesz wsparcia. Empatia: Postaraj się zrozumieć perspektywę swojego partnera. Może on również czuć się zmęczony lub mieć obawy związane z nocnym karmieniem. Konkretny plan: Razem ustalcie, jak będzie wyglądała nocna opieka. Możecie na przykład wprowadzić system dyżurów lub ustalić, że partner będzie przebierał dziecko i uspokajał je, a ty zajmiesz się karmieniem. Docenianie: Nie zapominaj o wyrażaniu wdzięczności za wsparcie. Nawet jeśli początkowo wszystko nie będzie idealnie, doceniaj wysiłki swojego partnera. Co zrobić, jeśli partner nie chce się zaangażować? Jeśli mimo rozmowy partner nie chce się włączyć w opiekę nocną, warto zastanowić się nad przyczynami takiego stanu rzeczy. Może obawia się, że nie poradzi sobie z dzieckiem w nocy, albo czuje, że to nie jego rola. Spróbujcie wspólnie znaleźć kompromis, który będzie satysfakcjonujący dla was obojga. Pamiętaj, że prośba o wsparcie nie jest oznaką słabości, a raczej dowodem na to, że zależy Ci na dobrym funkcjonowaniu całej rodziny. Ważne pytania do zastanowienia: Jakie są Twoje największe obawy związane z poproszeniem partnera o wsparcie? Co możesz zrobić, aby ułatwić partnerowi włączenie się w opiekę nocną? Jakie korzyści może przynieść zarówno Tobie, jak i Twojemu partnerowi podział obowiązków w nocy? Podsumowanie Prośba o wsparcie w karmieniu nocnym to ważny krok w kierunku budowania równowagi między życiem rodzinnym a własnymi potrzebami. Pamiętaj, że współpraca i wzajemne zrozumienie są kluczem do udanego rodzicielstwa. Dorota Jaworska-Kaźmierczak
Wdzięczność – jak nauczyć dziecko szczęścia i budowania relacji

Wdzięczność – jak nauczyć dziecko szczęścia i budowania relacji

Dorota Jaworska-Kaźmierczak Położna środowiskowa W dzisiejszym zabieganym świecie, pełnym bodźców i codziennych wyzwań, warto zatrzymać się na chwilę i nauczyć nasze dzieci jednej z najważniejszych umiejętności – wdzięczności. To nie tylko sposób na lepsze relacje, ale także na budowanie pozytywnego nastawienia i szczęścia na całe życie. Jak jednak nauczyć dziecko wdzięczności? Oto kilka prostych kroków, które warto wprowadzić do codziennego życia. 4 kroki do nauki wdzięczności u dziecka Zauważaj razem z dzieckiem małe gesty Ucz swoje dziecko dostrzegać życzliwość i piękno wokół niego. To może być uśmiech sąsiada, wspólny spacer z przyjacielem czy ulubione danie przygotowane przez babcię. Porozmawiajcie o tych momentach – co sprawia, że są wyjątkowe i dlaczego warto je docenić? Wzmacniaj pozytywne emocje, które się z tym wiążą. Zadawaj pytania, które uczą refleksji Rozmawiaj z dzieckiem o intencjach innych ludzi. Pytania takie jak: „Dlaczego myślisz, że ktoś zrobił dla Ciebie coś miłego?” lub „Co czujesz, kiedy babcia Cię przytula?” uczą empatii i pomagają zrozumieć, dlaczego warto być wdzięcznym. Łącz wdzięczność z emocjami Naucz dziecko kojarzyć akty dobroci z pozytywnymi uczuciami. Pytaj: „Jak się czujesz, kiedy ktoś okazuje Ci życzliwość?” Dzięki temu dziecko zaczyna rozumieć, że wdzięczność wiąże się z ciepłymi, budującymi emocjami. Pokazuj różne sposoby wyrażania wdzięczności Wdzięczność to nie tylko słowa. Zachęcaj dziecko do wyrażania jej w różnorodny sposób – poprzez uśmiech, przytulanie, rysunek, a czasem drobny upominek. Ucz, że każda forma wdzięczności ma ogromne znaczenie. Dlaczego warto uczyć dziecko wdzięczności? Dzieci, które praktykują wdzięczność, odnoszą liczne korzyści: Osiągają lepsze wyniki w szkole – pozytywne nastawienie sprzyja motywacji i zaangażowaniu w naukę. Są szczęśliwsze i bardziej optymistyczne – zamiast skupiać się na brakach, cieszą się tym, co mają. Budują silniejsze relacje – wdzięczność wzmacnia więzi rodzinne i przyjacielskie. Są mniej materialistyczne – doceniają wartości niematerialne, takie jak miłość i bliskość. Wdzięczność – inwestycja w przyszłość dziecka Uczenie dziecka wdzięczności to proces, który przynosi korzyści na całe życie. Dziecko, które potrafi doceniać, staje się bardziej empatyczne, szczęśliwe i otwarte na świat. Najlepszym sposobem na naukę wdzięczności jest własny przykład. Pokaż swojemu dziecku, jak dostrzegać dobro w codziennych sytuacjach i wyrażać wdzięczność – małymi krokami ku lepszym relacjom i większemu szczęściu. Dorota Jaworska-Kaźmierczak
Dorota Jaworska-Kaźmierczak Położna środowiskowa W dzisiejszym zabieganym świecie, pełnym bodźców i codziennych wyzwań, warto zatrzymać się na chwilę i nauczyć nasze dzieci jednej z najważniejszych umiejętności – wdzięczności. To nie tylko sposób na lepsze relacje, ale także na budowanie pozytywnego nastawienia i szczęścia na całe życie. Jak jednak nauczyć dziecko wdzięczności? Oto kilka prostych kroków, które warto wprowadzić do codziennego życia. 4 kroki do nauki wdzięczności u dziecka Zauważaj razem z dzieckiem małe gesty Ucz swoje dziecko dostrzegać życzliwość i piękno wokół niego. To może być uśmiech sąsiada, wspólny spacer z przyjacielem czy ulubione danie przygotowane przez babcię. Porozmawiajcie o tych momentach – co sprawia, że są wyjątkowe i dlaczego warto je docenić? Wzmacniaj pozytywne emocje, które się z tym wiążą. Zadawaj pytania, które uczą refleksji Rozmawiaj z dzieckiem o intencjach innych ludzi. Pytania takie jak: „Dlaczego myślisz, że ktoś zrobił dla Ciebie coś miłego?” lub „Co czujesz, kiedy babcia Cię przytula?” uczą empatii i pomagają zrozumieć, dlaczego warto być wdzięcznym. Łącz wdzięczność z emocjami Naucz dziecko kojarzyć akty dobroci z pozytywnymi uczuciami. Pytaj: „Jak się czujesz, kiedy ktoś okazuje Ci życzliwość?” Dzięki temu dziecko zaczyna rozumieć, że wdzięczność wiąże się z ciepłymi, budującymi emocjami. Pokazuj różne sposoby wyrażania wdzięczności Wdzięczność to nie tylko słowa. Zachęcaj dziecko do wyrażania jej w różnorodny sposób – poprzez uśmiech, przytulanie, rysunek, a czasem drobny upominek. Ucz, że każda forma wdzięczności ma ogromne znaczenie. Dlaczego warto uczyć dziecko wdzięczności? Dzieci, które praktykują wdzięczność, odnoszą liczne korzyści: Osiągają lepsze wyniki w szkole – pozytywne nastawienie sprzyja motywacji i zaangażowaniu w naukę. Są szczęśliwsze i bardziej optymistyczne – zamiast skupiać się na brakach, cieszą się tym, co mają. Budują silniejsze relacje – wdzięczność wzmacnia więzi rodzinne i przyjacielskie. Są mniej materialistyczne – doceniają wartości niematerialne, takie jak miłość i bliskość. Wdzięczność – inwestycja w przyszłość dziecka Uczenie dziecka wdzięczności to proces, który przynosi korzyści na całe życie. Dziecko, które potrafi doceniać, staje się bardziej empatyczne, szczęśliwe i otwarte na świat. Najlepszym sposobem na naukę wdzięczności jest własny przykład. Pokaż swojemu dziecku, jak dostrzegać dobro w codziennych sytuacjach i wyrażać wdzięczność – małymi krokami ku lepszym relacjom i większemu szczęściu. Dorota Jaworska-Kaźmierczak
lek. Kinga Bednarek

lek. Kinga Bednarek

Lekarka specjalistka w dziedzinie położnictwa i ginekologii. W 2014r ukończyła Wydział Lekarski Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu. Od 2016 r związana zawodowo z Ginekologiczno – Położniczym Szpitalem Klinicznym w Poznaniu. Brała udział w licznych kursach i szkoleniach z zakresu położnictwa i ginekologii, zwłaszcza ultrasonografii płodu. Członkini Polskiego Towarzystwa Położników i Ginekologów. Posiada certyfikaty z zakresu Położnictwa i Ginekologii:– “Certyfikat Polskiego Towarzystwa Ginekologów I Położników Postępowania zgodnego z Aktualną Wiedzą Położniczo – Ginekologiczną członka PTGiP”, potwierdzający nieustanne podnoszenie kompetencji z zakresu Ginekologii i Położnictwa– Certyfikat Sekcji Ultrasonografii PTGiP w zakresie wykonywania badań ultrasonograficznych w położnictwie i ginekologii– Certyfikat The Fetal Medicine Foundation w zakresie badań prenatalnych w 11-13+6 tygodniu ciąży – przezierność karku u płodu (NT),– Certyfikat The Fetal Medicine Foundation w zakresie badań dopplerowskich w ciąży– Certyfikat Kompetencji PTKiPSM- certyfikowany kolposkopista
Lekarka specjalistka w dziedzinie położnictwa i ginekologii. W 2014r ukończyła Wydział Lekarski Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu. Od 2016 r związana zawodowo z Ginekologiczno – Położniczym Szpitalem Klinicznym w Poznaniu. Brała udział w licznych kursach i szkoleniach z zakresu położnictwa i ginekologii, zwłaszcza ultrasonografii płodu. Członkini Polskiego Towarzystwa Położników i Ginekologów. Posiada certyfikaty z zakresu Położnictwa i Ginekologii:– “Certyfikat Polskiego Towarzystwa Ginekologów I Położników Postępowania zgodnego z Aktualną Wiedzą Położniczo – Ginekologiczną członka PTGiP”, potwierdzający nieustanne podnoszenie kompetencji z zakresu Ginekologii i Położnictwa– Certyfikat Sekcji Ultrasonografii PTGiP w zakresie wykonywania badań ultrasonograficznych w położnictwie i ginekologii– Certyfikat The Fetal Medicine Foundation w zakresie badań prenatalnych w 11-13+6 tygodniu ciąży – przezierność karku u płodu (NT),– Certyfikat The Fetal Medicine Foundation w zakresie badań dopplerowskich w ciąży– Certyfikat Kompetencji PTKiPSM- certyfikowany kolposkopista